پوشش سنتی مردم کرد؛ اصیل و زیبا (پوشش زنان)

پوشاک هر منطقه نشانگر فرهنگ آن منطقه است. لباس از شاخص‌ترین عوامل فرهنگ بصری هر جامعه می‌باشد و از روی پوشش افراد می‌توان فرهنگ و ریشه آن‌ها را تشخیص داد. لباس کردی یکی از اصیل‌ترین و زیباترین لباس‌های محلی ایران است.

همانطور که در مقاله پوشش سنتی مرد کرد؛ اصیل و زیبا مشاهده کردید؛ ویژگی‌های لباس و پوشش اصیل کردی را بررسی کردیم و به اجزای پوشش مردان کرد پرداختیم.

در این مقاله به اجزای پوشش بانوان در فرهنگ کردی می‌پردازیم:

پوشش مردم کرد:

پوشاک مردم کرد بسیار منحصر به فرد بوده و متناسب با اقلیم آب و هوایی و شرایط اجتماعی و زیست بوم آن‌ها شکل گرفته است. شکل گرفته است.

از ویژگی‌های لباس کردی می‌توان به آراستگی در عین حفظ موازین و شئونات اسلامی اشاره کرد. به خاطر رعایت حیا و عفت بی شک پوشش کردی یکی از پوشش‌هایی است که مطابق با موازین شرعی شکل گرفته و در عین حفظ حجاب دارای زیبایی و آراستگی ظاهری نیز می‌باشد.

لباس زنان کُرد در طول تاریخ یکی از الگوهای حجاب برتر در میان اقوام و قومیت های مختلف دنیا بوده و با گذشت هزاران سال این لباس حجاب خود را از دست نداده و این نشان دهنده میزان پایبندی مردمان کُرد به حجاب و پوشیدگی در میان زنانشان بوده است.

تفاوت میان پوشش زنان و مردان کرد:

مشابه همه جای جهان پوشش مردان و زنان در کردستان با هم متفائت است.

در لباس زنان تنوع پارچه، تزئینات و رنگ ها بسیار است اما لباس کردی مخصوص مردان ساده و عموما از یک جنس، نوع و رنگ پارچه هستند.

پوشش زنان کردی:

لباس زنان کردی بیشتر از جنس حریر، تور، مخمل و ساتن است که با  پولک دوزی و سرمه دوزیف سنگ دوزی و ….. آراسته می‌شود.

پوشاک زنان کردی به ۵ بخش اصلی تقسیم می‌شود:

جافی:

جافی شلواری گشاد همانند شلوار مردان است که در میان زنان کرد خصوصا زنان روستایی از محبوبیت ویژه ای برخوردار است. این شلوار از جنس نخ و پارچه های خنک دوخته شده و برای زنان روستانشین هنگام کار مناسب است.

در برخی مناطق به جافی دریه هم گفته می‌شود که البته با هم تفاوت‌های کوچکی دارند؛ دم پای جافی تنگ‌تر از دریه است.

کراس:

نام پیراهن زنان کردی است که دوختی ساده و بلند با دامنی گشاد دارد. معمولا آن را از پارچه‌های بسیار زیبا، نفیس و گران‌قیمت تهیه می‌کنند.
البته کراس برای مردان هم وجود دارد که همان پیراهن است با این تفاوت که اولاً یقه ندارد و بعلاوه به انتهای آستین‌های آن نیز دنباله‌ای به نام سورانی می‌دوزند.

کلنجه:

نیم‌تنه‌ای زنانه و به شکل جلیقه است که روی پیراهن بلند می‌پوشند و در اورامان آن را “سوخمه‌” می‌نامند. کلنجه را از پارچه زری بافت یا مخمل می دوزند.

شال یا پشت بند:

از پارچه‌ای زیبا بافته می شود که روی لباس در ناحیه کمر بسته می‌شود. شال ها انواع مختلفی دارند و گاهی نواری شکل و گاهی مربعی هستند.
این نوع شال دارای تنوع رنگی زیاد هستند و اغلب کمی بالاتر از پیراهن بسته می‌شوند.

کلاو:

یا کلاه که از جنس مقوا می‌باشد و بر روی آن را با پارچه و پولک می پوشانند. این کلاه به شکل استوانه‌ای کوتاه است که آن را با پولک‌هایی رنگین به صورت بسیار زیبایی تزیین می‌کنند. این کلاه را به ‌وسیله یک رشته  نخ طلایی رنگ که سکه های لیره یا نیم پهلوی‌هایی به آن می‌آویزند و از زیر چانه عبور می‌دهند، روی سر نگاه می‌دارند و دستمال را روی آن می‌بندند، رشته‌ای که کلاه را به آن صورت نگاه می‌دارد «قطاره» نام دارد. در دو طرف، در محل اتصالان با کلاه یک گل طلائی آویزان می‌نمایند.

کلکله:

روسری یا دستارگونه‌ای است که زنان به جای کلاه مورد استفاده قرار می‌دهند. کلکه رشته بلندی از ابریشم سیاه و سفید است که با ملیله‌دوزی تزئین می‌شود.این نوع روسری جزو گران ترین روسری های ابریشمی است که هنوز بزرگان و زنان مهم کرد آن را سر می‌کنند.

که‌وا:

کاملا مشابه قبا کردی با این تفاوت که که‌وا دارای تنوع رنگی است و کمی کوتاه‌تر از قبا معمولی می‌باشد. این لباس را بر روی کراس می‌پوشند و تا روی مچ پا را می‌پوشاند.