طبیعت رنگارنگ در لباس محلی بانوان ابیانه

روستای خوش آب و هوای ابیانه که در قلب منطقۀ کویری شهر کاشان به خانه‌های سرخ رنگ و لباس‌های محلی اصیلش معروف است. این روستا یکی از مراکز جذاب ایران برای گردشگری است. ویژگی لباس محلی بانوان ابیانه، چارقدهایی با زمینۀ سفید و طرح گل‌دار در رنگ‌های متفاوت است، این رنگ‌ها برگرفته از طبیعت رنگارنگ این روستا است. که همراه با دامن‌هایی که قد آن تا زیرزانو می‌باشد به تن می‌کنند. در ابیانه زنان سیاه نمی‌پوشند، حتی در مراسم عزاداری نیز با لباس‌های رنگی محلی شرکت می‌کنند. مردان هم شلوارهای سیاه و سفید گشاد با جلیقه و کلاه پشمی می‌پوشند.

لباس محلی بانوان ابیانه:

۱. روسری (چارقد):

پارچه‌ای مربع شکل به ابعاد ۱.۵×۱.۵ متر است که آن را از قطر تا زده و سر می‌کنند.

۲. سربند:

پارچه کلاغی مشکی که آن را از قسمت جلوی سر و روی پیشانی می‌بندند و در پشت سر گره می‌زنند. از سربند برای این که روسری بر روی سر استوار بماند استفاده می‌کنند.

۳. عرقچین:

کلاهی کاسه مانند است که معمولا رنگ آن قرمز است و زیر چارقد بر روی سر قرار می‌گیرد به گونه‌ای که مقداری از آن از زیر چارقد نمایان باشد. در مراسم عروسی، آن را با نقره و دیگر زینت‌آلات تزیین می‌کنند.

۴. پیراهن:

پیراهن زنان ابیانه گشاد و راسته تا بالای زانو می‌باشد. آستین این پیراهن در قسمت سرآستین مچ ندارد و یقه آن گرد است و از سمت چپ و راست پیراهن (حدود ۱۰ سانتی‌متر پایین‌تر از دور کمر) دارای بُرش است که دور تا دور آن، با پارچه ای که با پیراهن متفاوت است پیش‌سینه‌ای دوخته می‌شود. روی این پیش‌سینه و در دو طرف بُرش، با انواع نوارها و یا یراق‌ها تزئین می‌شود. در کنار نوارها پارچه‌های رنگارنگ را به صورت مثلث‌های دو لایه آماده نموده و این مثلث‌ها را در طول بُرش‌ها، در کنار هم می‌دوزند. پای دامن پیراهن به وسیله انواع سوزن‌دوزی‌هایی تزئین می‌شود. در قدیم جنس این پیراهن از تافته و به رنگ‌های عنابی و آبی بوده اما امروزه از جنس و رنگ‌های گوناگون دوخته می‌شود.

۵. یل:

کتی راسته با یقه چهارگوش (خِشتی) که بلندی آن حدوداً تا روی ران‌ها می‌باشد و در زیر بغل دارای بُرش است و آستین‌های آن تا مچ دست می‌رسد. دور تا دور آن دو ردیف نواردوزی دارد و در قدیم آن را از پارچه تافته میدوختند اما اکنون از انواع پارچه‌ها به ویژه پارچه‌های ترمه استفاده می‌شود.

۶. شلیته:

نوعی شلوار گشاد است که در دور کمر لیفه‌ای و با بند یا کِش، جمع می‌شود و قد آن تا وسط ساق پا می‌رسد. در دوخت این جامه از ۷ الی ۸ متر پارچه استفاده می‌شود که پُر چین باشد. جنس شلیته از متقال یا کرباس رنگ شده یا پارچه‌های نخی گل‌دار است که در قسمت وسط قد و پای دامن آن دو یا چند ردیف نواردوزی یا یراق‌دوزی دارد.

۷. جوراب:

از جنس پنبه است و توسط خود بانوان ابیانه بافته می‌شود.

۸. پاپوش:

پاپوش زنان ابیانه در فصول گرم، گیوه و در فصل بارندگی کفشی به نام چموش است.
در هوای سرد زمستانی علاوه بر این لباس‌ها بر روی پیراهن، پوششی به نام آرخالق یا نیم‌تنه که از پارچه مخملی تهیه شده استفاده می‌شود که با نام کرتی شناخته می‌شود.

۹. چادرشب:

پارچه‌ای‌ ابریشمی مربعی به ابعاد ۲×۲ متر با طرح شطرنجی و که آن را از قطر تا زده و به صورت سه‌گوش به دور کمر می‌‌بندند یا روی روسری می‌اندازند. چادرشب را معمولا خود بانوان ابیانه می‌بافند و به زبان محلی به آن «کجی» می‌گویند. دختران جوان رنگ زرد و میان زنان مسن به رنگ قرمز آن را سر می‌کنند.