لباس محلی اعراب خوزستان

لباس محلی استان خوزستان یکی دیگر از لباس‌های فاخر و زیبای کشور عزیزمان است، خوزستان یکی از معدود استان‌هایی است که مردمانش هنوز از از لباس‌های محلی استفاده می‌کنند به‌طوری‌که اگر شما گشتی در کوچه و خیابان‌های اهواز و دزفول و بوشهر بزنید مردان و زنانی را می‌بینید که با لباس‌های سنتی خود شهر را زیباتر کرده‌اند.
در هر استان ممکن است چند قوم ایرانی سکونت داشته باشد که خوزستان هم یکی از این استان‌هاست، پوشش لرهای خوزستان با عرب های خوزستان متفاوت است زیرا لباس‌های محلی بر اساس قوم و قبیله دسته‌بندی می‌شود. در این مقاله لباس محلی اعراب خوزستان را شرح می‌دهیم.

لباس محلی زنان عرب خوزستان:

عبایه یا عبا (چادر عربی)

چادری سیاه رنگی است که در قسمت میانی طرفین برش دارد و دست‌ها تا مچ از آن قسمت بیرون می‌آید.

شیلّه

به روسری بلندی که به رنگ سیاه است می‌گویند. این روسری جنس‌های مختلفی از جمله کتان، نخ، ابریشم و … دارد. مرغوب ترین نوع شیله “فوطه” و “جز” نام دارد، به جنس کتان آن نیز “بلبول” می‌گویند.

چِلّاب

گیره ای از جنس طلا یا نقره که معمولا یک نگین فیروزه ای دارد و برای محکم نگه داشتن شیله روی سر از آن استفاده می‌کنند.

عُصّابه یا چرغدیه

پارچه ای سیاه رنگ که به دور سر می‌پیچانند و شیله زیر آن قرار می‌گیرد. عصابه را معمولا زنان مسن‌تر می‌بندند و بزرگی آن به سن، طبقه اجتماعی و سادات بودن بستگی دارد. عصابه را در عراق، سوریه، اردن و روستاهای جنوب خوزستان معمولا می‌بندند. در مراسم‌های عزاداری نیز به نشانۀ غم و اندوه مقداری گِل روی آن می‌مالند.

نِفنوف

لباس بلندی که زنان خوزستانی میپوشند و رنگ آن بستگی به سن دارد جوانان از رنگ‌های تند مثل قرمز و نارنجی و مسن‌تر ها از رنگ های تیره مانند مشکی و سورمه‌ای و قهوه‌ای استفاده می‌کنند.

الباس

شلوار زنان خوزستانی که ویژگی خاصی ندارد و در برخی مناطق خوزستان پاچه آن تنگ و در برخی دیگر از مناطق پاچۀ آن گشاد دوخته می‌شود.

ثوب

لباس بلند و توری مانندی است که روی نفوف میپوشند. بلندی آن تا ساق پا و آستین آن تا روی مچ دست‌های می‌آید و از پشت گردن گره می‌‌خورد.

بوشیه

روگیر یا بوشیه پارچه ای از جنس حریر که به صورت توری بافته می‌شود. زنانی که از باورهای مذهبی محکم‌تری دارند، بوشیه به صورت می‌زنند تا چهرۀ خود را از نامحرم بپوشانند.

لباس محلی مردان عرب خوزستان:

دشداشه

پیراهن بلند، ساده و سفید رنگی است که بلندی آن تا مچ پا و یقۀ آن دیپلمات (عراقی) یا گرد (اماراتی) است.

بشت یا خاچیه

پوششی بلند که روی دشداشه می‌پوشند و جنس آن پشمی است که نازک آن را در فصل گرم و نوع ضخیم آن را در فصل سرد می‌پوشند. روی سرشانه و آستین آن را با ابریشم (غالبا طلایی) حاشیه دوزی می‌کنند.

چفیه یا کوفیه

پارچه ای روسری مانند که روی سر می‌گذارند تا هنگام باد و طوفان جلوی صورت را با آن بپوشانند. سادات از رنگ سیاه یا سبز آن و سایرین از رنگ سفید ساده و سفید-سیاه راه راه استفاده می‌کند.

عقال

حلقه ای سیاه رنگ از نخ های بافته شده که روی سر می‌گذارند که چفیه را نگه دارد.